Kolejny post z serii: szczenięce reminescencje! Tu krótki po(d)gląd na to, jak może wyglądać jeden ze sposobów uczenia kontaktu wzrokowego.

Kluska i Klaudia doskonale wiedzą czego chcą i robią błyskawiczne postępy. Tak szybkie, że nie nadążamy z filmowaniem. Czasem jednak zatrzymują się na chwilę po to, aby np. skoncentrować szalonego mudika. Tutaj Kluska oferuje kontakt wzrokowy, a kiedy już jest rozluźniona – zostaje zwolniona specjalnym hasłem do zabawki z tyłu. W ten sposób trenujemy balans pomiędzy spokojem a dynamiką. Tak proste, a tak trudne!
Dodatkowo, oferowane zachowania utrwalają się najlepiej – później, dla ustabilizowania ich, wystarczy dodać ramki, czyli kasować momenty, w których pies odwróci wzrok (jak? poznacie kilka sposobów!).

Tutaj bawimy się tylko budowaniem wartości patrzenia w punkt na głowie człowieka (nigdy psa będącego w pozycji przy nodze nie uczymy, żeby pies patrzył konkretnie w nasze oczy! to duży błąd) i koncentrujemy na wyłapywaniu tego, co dobre!